ACIKAN DÜNYAYI AY ÇÖREĞİ GÖRÜRMÜŞ

Bu tabiri geçen yazılarımda bahsettiğim nlp uzmanı kullanmıştı, odaklanmayı anlatırken. Hani ev arama sürecinde hep pencereleri görür gözlerimiz. Araba almayı ya da değiştirmeyi düşünürken de dünyayı otomobilden ibaret gördüğü olur hasseten beylerin. Beyler demişken eşim de tekstilci olduğu için çarşıda gezerken, ya da televizyon izlerken farklı tasarımlar hemen dikkatini çeker, dünyayı kıyafet olarak görüyorsun derim kendisine.

Bazen de kavak yelleri esen gençler ' ya benimsin, ya toprağın Nalan' diyerek dünyayı sevdikleri kişiye indirgemiş,tamamen sevdikleri insana odaklarlar hayatı.

Benim bu haftaki odaklanmam da öncelikle, meslek hayatına benim doğduğum yıllarda başlamış, oldukça titiz müfettiş beyin işyerimizin rutin teftişine başlaması ile oldu. Ha bire dosyalar gönderip, evraklar hazırlarken, acaba şimdi ne isteyecek diye düşünürken, hafta içini teftişe odaklanmış buldum kendimi.

Geldi hep hareketli ve zaman zaman maceralı geçen cumartesimiz. Kendi kendimle konuştum biraz. Niye böyle her işin üzerine aşırı odaklanıyorsun. 17 yıl boyunca ne teftişler gördün, zaten her işimizde düzenli, tamam bugün dinlenme ve güzel geçirme günün olsun inşallah dedim.

Amma velakin vermezsse Mabut, neylesin Sultan Mahmut arkadaşlar! Saat 10 suları kızım, bugün veli toplantısı olduğunu belirtti. Neyse dinlenme kalsın dedik ve düştük okul yollarına. Okul aile birliği seçimleri akabinde sınıflara çıkıldı derken 13.30 gibi çıkmayı başardım.

Hava güneşli, ben kendimi iyi hissediyorum, eklemlerimdeki tutulmalar geçmiş, ne güzel bir gün, bizim başkaban oğluşu da alayım yanıma bir
yerlere gidelim, biraz gezer, biraz birşeyler yeriz niyetine girdim. Akabinde şimdi eve kadar çıkmayayım, nasıl olsa yardımcı ablamız evine gidecek telefon açayım çocuğu emniyetin önüne getirsin diyerek kendimce zaman kazandım.

Emniyetin önüne geldim, eh biraz oyalanayım diyerek vitrinlere baktım. Bir yarım saat oldu, gelen giden yok. Eve telefon açarım cevap yok, ablayı ararım cevap yok, beklerim. Saatler geçer, polisler bir taraftan nöbet tutar, bir taraftan ben, gelen giden yok. Anaokulunda çocuklar bir şarkı öğrenmişti, beklerim her gün kimseler gelmez diye müşterisiz bir bakkalı anlatan hoş bir şarkıydı. Ben o latif güneşi kaybeden hava da, titremeye başlayarak, hoş olmayan bir halde, bakar dururum ufuka, bizimkiler yok. Odaklanma dorukta, merak had safhada. Kötü senaryolar birbirini kovalıyor, her kotlu geleni yardımcı hanım, her ufak çocuğu Ali sanıyorum. Gittikçe odaklanma katsayısı artıyor, artık her maviliyi ve büyük-küçük her çocuğu oğlum sanıyorum ilk bakışta. O arada kardeşimle karşılaştım, bizim eve giden yolları kolaçan edip geldi, kimseler yok. Telefon yine aynı, mütemadiyen arıyorum cevap yok...

Nihayet bir alo sesi duyuyorum, neredesiniz dedim heyecanla, hani emniyetin önünde buluşacaktık diyorum. Geliyoruz abla dedi bizim hanım. Ve geldi gayet sakin, neredesiniz diyorum, abla iki saate yaklaştı biz geleli de burası kalabalık diye şu geçedeki parkta bekledik, çocuğu oynattım diyor, yanında oğlum yanaklar elma gibi kızarmış. Oğlan da gayet mutlu teyzem çok güzel bir parka götürdü, çok oynadım çok diyor. Ne diyeyim, polis abilerle bile tuttuğum nöbetten çocuğun elinden tutarak ayrılıyorum.

Oğlumla hemen yakınımızda olan bir kitapçıya giriyoruz. O kendine, ben kendime bakıyorum ama fena yorulmuşum, bakacak halim yok. Okuduğum ama kitaplığımda olmayan, Soner Yalçın'ın Efendi-1'i ile haziran da çıkmasına rağmen henüz görmediğim Efendi-2'sini alıp ödemeye geçerken telefonum çalıyor. Kızım dershanede rahatsızlandığını eve geleceğini belirtiyor.

Bir 15-20 dakika daha bekleriz çare yok deyip, bulunduğumuz yere gelmesini söylüyorum. Yine polislerin yanında yerimizi alıyoruz Ali ile. Ali mutlu polislerle muhabbette, benim için aynı şeyler geçerli olmasa da. Yine aynı film beklerim gelen yok, telefona ulaşılmaz, Ümit Yaşar Oğuzcan'ın bir şiirinde ifade ettiği gibi, ..." bir yanımı arar diğer yanım"

Epey sonra, bir telefon ve hasta bir ses, anneciğim ağaç oldum nerdesiniz der. Konuşunca anlarız bizimki emniyet yerine zabıta noktasında beklermiş. Bu cumartesi odaklanmasından geriye kalan tek iyi şey, dört göz biraraya gelince girdiğimiz pastanedeki sıcacık patetesli toplar, minik poğaçalar ve ay çörekleri oldu. Kendimizi eve zor attık, önceden hazırladığımız kuzu gerdanlardan sımsıcak bir Maraş usulü paça yaptım. Bütün günü nöbette geçirdiğim için kalorifer peteğinden ayrılamadım ama, bu eklemlerimin kaskatı olmasını önleyemedi.

Ama geç ve güç te olsa, sağ salim, vukuatsız birbirimize kavuştuğumuz için Rabbime şükrettim. O gözümün önünden geçen senaryoların hiçbirini yaşamadığım için çok mutluyum. Allah fakiri sevindirmek isterse.... atasözünü hatırladım ve sevindirildiğimi hissettim.

Bu arada odaklanma kavramını yabana atmayalım arkadaşlar. Yaptığımız işe, yaşadığımız hayata dair ve dünyaya geliş gayemize odaklanabilirsek harikaları gerçekleştiren biz oluruz. Fatih Sultan Mehmet, Istanbul'u almaya tam odaklandığı için Allah da kısmet etti ve 21 yaşında çağ açıp çağ kapattı. Ve bunun gibi daha nice simalar var, benim verdiğim örnek sadece bir tanesi... Hoşçakalın, sağlıcakla kalın efendim.